شبانه

دنباله ی پرده را باد تا وسط اتاق نزدیک سقف هل میدهد.

رقاصه ی سفید پوش با ناز و کرشمه سر جای اولش بر می گردد .

دلم میریزد .

صورتم خنک میشود .

کلوچه محکم خودش را به من می چسباند .

کولر ها روی پشت بام با صدای بلند مشغول گفتگو با یکدیگرند .

کولر خانه ی ما اما ساکت نشسته و فقط نگاهشان میکند ...

 آنطرف تر روی بالکن خانه ی بغلی انگار کسی سیگار میکشد .

هواپیمایی می غرد  و مهرآباد را ترک می کند . 

 

از اینجا ،

اتاقی در طبقه ی پنجم ،

محصور میان دیوارهای سنگی و سیمانی ، 

آسمان را .

ماه را ،

حتی شب را ،

نمی توانم ببینم .

فقط میتوانم چشمهایم راببندم ،

و باور کنم

 که این 

تنها یکی از آن صدها شبیست ،

که ندیده از دستم می رود ...

پرده هنوز در هوا میرقصد و کلوچه  در امنیت آغوش من به خواب رفته .