آدمها گاهی دوست دارند شرایطشان را عوض کنند
آدمها گاهی نیاز دارند شرایطشان را عوض کنند
آدمها گاهی مجبورند شرایطشان را عوض کنند
تغییر موضع و موقعیت بدهند ، از جایی به جای دیگر بروند ، از چیزی به چیز دیگر برسند و از آدمی به آدم دیگر تبدیل شوند .
ماهیت همه تغییر است اما وقتی کم می آوری ، مجبور میشوی !
آدمها گاهی کم می آورند ، برای همین است مثلا عده ای از شغلشان استعفا میدهند ، عده ای از خانه ی پدری میروند و مستقل زندگی میکنند ، یا از شهرشان به شهر دیگر مهاجرت میکنند ، از همسرانشان جدا می شوند ، نام فامیل شان را عوض میکنند ، رشته ی تحصیلی یا دانشگاهشان را تغییر میدهند ، از اداره یا شرکتشان حکم انتقال یا ماموریت میگیرند ، با دوستی قطع رابطه میکنند، خانه شان را از این سر شهر به ان سر شهر میبرند ، حتی گاهی دیده ام آدمها دین و اعتقاداتشان را تغییر میدهند .
عده ای هم هستند این وسط از بودنشان استعفا میدهند ...
آدمها گاهی مجبورند کاری کنند که اصلا بلد نیستند ، دلشان نمیخواهد و حتی هیچوقت فکرش را نمیکردند روزی مجبور به انجامش شوند ...
به راستی آدمها موجوداتی طفلکی هستند .
...
...
...
متن استعفایم را نوشتم و گذاشتم روبروی چشمهایش
گفتم چه امضا کنی ، چه نکنی فرقی نمیکند . به هر حال من دیگر سر این پست مزخرف نمیمانم .
فوقش چه میکند مگر ؟ یا استعفایم را میپذیرد و من میروم جای دیگر ، جور دیگر مشغول میشوم و یا اخراجم میکند که باز همان است که من میخواهم .
میماند حق و حقوق و تسویه حساب که میدانم نمیدهد و من میبخشم به این سالهای حرام شده ...
مگر آدم چقدر میتواند جلوی مجبور شدنش را بگیرد !
برایش شرح کامل دادم
استعفا میدهم از هر چه مهر و مهربانی یک طرفه است .
از دوست داشتن های بی حساب و بی توقع ، از اطمینان و اعتماد ، از غصه خوردن برای لحظه های تلخ دیگری ، از گذشت های مکرر و بخشش های بیهوده .
از هر چیزی که بوی عاطفه و احساس و دل بدهد ... دلتنگی ، دلبستگی ، دلدادگی ، دلواپسی ...
میخواهم از این من که وجودم را فرا گرفته و باعث آزارم شده دور شوم .
غذاهایم را دیگر خوشمزه نمیپزم ... اصلا خوب است مدتی آشپزی نکنم !
پیژامه ی مردانه میپوشم و روی مبل لم میدهم و چای داغ را هورت میکشم . موهایم را باز کوتاه میکنم .
کتابهای ممنوعه میخوانم و آهنگ های موردعلاقه ام را delet میکنم . کوچه بازاری قدیمی با ولوم 100 گوش میدهم گور بابای همسایه !
با شعر و جمله های قشنگ و حرفهای دوست داشتنی ام بدرود میگویم .نویسنده های محبوبم را میبوسم و میگذارمشان لای کتابهایشان تا خشک شوند و کارتون کارتون میدهم دست سبزی فروش محل تا نعناع و ریحان بپیچد لای قصه هایشان ...
کسی چه میداند شاید همین فردا صبح دمپایی های صورتی ام را پوشیدم و رفتم و نان خریدم ، دو رو خاشخاشی !
دلم میخواهد شبها خرناس بکشم مثل قبل تر ها و کابوس ببینم و داد بزنم .
و اعصاب نداشته باشم برای دخترکم حتی یک شعر کوتاه بخوانم .
حرف نزنم و مشورت نه بدهم و نه بگیرم !
احوال پرسی تلفنی و اینترنتی و اس ام اس دوستانه و عاشقانه و خوبم وعالی ام های دروغی را میریزم دور . اصلا به من چه که حال کی بد است و به کسی چه که حال من ... !
و اگر کسی گفت چه زن مهربانی هستم و چه خوشبخت ؛ این بار با پشت دست بکوبم توی دهنش .
این ها را گفتم و منتظر جواب روزگار لعنتی ماندم ...
فقط تا فردا وقت دارد استعفایم را بپذیرد وگرنه باز همان خری میشوم که بودم !!!
نوشته بودم در ۲۲ بهمن ۹۲
حالم عوض میشه