دو روز پیاپی سردرد دارد.
سردرد که باشد ، حوصله میرود توی کمد لابلای کامواهای زمستانی
خودش را مخفی میکند .
ناز کسی را نمی‌کشد اما خودش یک دنیا ناز میکند .
به دست و پایش نمی پیچم و برایش کمی گل گاو زبان دم میکنم .
دستش را میگیرم توی دستم و کنار گوشش یواش میگویم :
آروم باش ....
یک نیشگون سفت از بازویم میگیرد و میگوید : برو دختر
هرچی می‌کشم از دست تو می‌کشم !
تو نیستی
و من به شدت دلتنگت هستم .
گل ها را آب میدهم ،
و چراغ خانه مان را روشن می‌گذارم .
مبادا وقتی بیایی
نبودنم تو را دلتنگ کند .
وقتی کسی را برای اطمینان خودت می آزمایی
قطعا تحمل شکست خوردنش را داشته ای
این شرط عقل است .
عاشق ازین خبط ها نمی کند جان دلم !
باید به چیز هایی که آموخته ام عمل کنم ،
یاد گیری چیزهایی که نمیدانم را به بعد از آن موکول میکنم .
تابستان است
مرداد ، گرم ،
دلم تنگ است .
همسایه ی جدیدمان حلوا خیرات کرده .
از صبح دلم چیزهای شیرین میخواست .
هندوانه ی شیرین ، هویج پلوی شیرین ، حلوای شیرین ....
هر زمان شیرینی هوس میکنم یعنی دلم بد جور گرفته
شاید از این خانه بروم
از این شهر حتی
نکند مجبور شوم از خودم هم هجرت کنم ?
ببین با چه روزهای کسل کننده ای گره خورده ام ...
راستی
شکلات داری ?
چشمها را دوست دارم .
همه چیز را یک جا در خودشان دارند .
انگار مستقیم وصل شده باشند به دل آدمها .
گاهی هشدار میدهند !
مواظب باش
صاحب من تو را ابله فرض کرده !
چشمها را دوست دارم .
دروغ در ذاتشان نیست،
اگر هم مجبورشان کنی در دم تو را لو میدهند !
زهرا دوستم بود . دختر همسایه ی خانه ی بی بی ، هفت سال از من بزرگتر بود . دوستم داشت ،من هم دوستش داشتم . همسایه بودیم ، هم جنس ، هم سلیقه و هر دو تنها .
بماند که سال ها بعد شد عروس خانواده اما زهرا برای من هنوز هم همان زهرای آن روزها بود .
آن روز های کشدار ، سرگرمی های ما خیلی محدود بود .
اصلا آن روزها همه چیزمان و بیشتر از آن همه چیز ، ما بودیم که محدود بودیم به حدودی که نمی فهمیدیمشان .
تنها در خیال هایمان و آرزو هایمان و امید به روزهای خوبی که شنیده بودیم در راه است ، بال می زدیم .
ما دخترکان خوبی بودیم . شاید اگر روزگارمان روزگار بهتری بود خوب تر هم می ماندیم .
هر کداممان یکی دو نوار کاست داشتیم که میلیون ها بار با هم گوش کرده بودیم . کارت پستال هایی که به در و دیوار اتاقمان چسبانده بودیم و لباس هایی که به هم قرض می دادیم و چهل تکه هایی که زیر درخت های باغچه پهن میکردیم و بساط خاله بازی رویش میچیدیم .
آن روزها کمتر بازی میکردیم . میگفت کار دارم .
بابا انتقالی گرفته بود و ما به زودی می رفتیم ۱۵۰۰ کیلومتر آن طرف تر از شهرمان .
یک روز آمد و بسته ای به دستم داد و گفت "خدا کنه خوشت بیاد".
یک تابلوی قاب شده ی ۵۰ در ۵۰ .
تصویر دخترک زیبایی که چهره و دستانش نقاشی و لباس ها و تزییناتش ماهرانه پولک دوزی شده بود .
دختر از دست هایش به صلیبی بسته شده و تیر بزرگی به قلبش فرو رفته بود .
اشک از چشم و خون از قلبش جاری بود و این همه ی فهم طراح بود از مفهومی که اسمش را گذاشته بود عشق .!
تابلو را دوست نداشتم . چشمهای دخترک سرد و بی روح بود و تصویری که از عشق روی پارچه نقش بسته بود وحشتناک .
هیچ وقت آن را به دیوار اتاقم نزدم . حتی هیچ وقت دیگر نگاهش نکردم و حتی نمیدانم بعد ها مامان با آن تابلو چه کرد .
برایش خیلی زحمت کشیده بود . بدون اجازه ی مادرش پارچه را داده بود به نقاش و دور از چشم همه ، وقتهایی که تنها بود سوزن دوزیش کرده بود . روزی هم که برای قاب گرفتنش رفته و کمی دیر به خانه برگشته بود ، حسابی از خجالتش در آمده بودند .
همه ی این ها را میدانستم اما طاقت نگاه کردن به چشمای دخترک توی تابلو را نداشتم .
آرزو میکردم کاش زشت بود ، به جای داشتن آن دو تا چشم آهویی ، کور بود و به جای تیر عشق تیر مرگ به قلبش نشسته بود .
سوزن دوزی های پر زرق و برق نمیتوانست جای برق نداشته ی چشمهایش را پر کند ، نگاهش یک چیزی کم داشت .
چیزی که بعد ها فهمیدم اسمش آزادی ست ...
" تهران برای خنده هات لحظه شماری میکنه ... "
این یه جمله ی عاشقانه نبود ،
تعارف هم نبود ،
حتی تصویر یه خاطره هم نبود .
این جور جمله ها رو میمیرم
چون از نو بهم زندگی میدن
پ ن
درست وقتی بر می‌گشتم خونه
این اس ام اس بهم زندگی داد
مرسی دوستم بابت بودنت
بابت خوب بودنت ...
سوغات من ،
ازین سفر ،
برای تو ،
فقط یک خداحافظ بود .
برای شکستن من ،
همین جمله
بقدر کافی
سنگین است
....
کتری که به قل قل افتاد ، شعله را خاموش کرد .
چرخی زد و دامن گل گلی اش دور پاهایش رقصید .
شیشه های کوچک را از داخل کشو بیرون آورد .
یک لیوان آب جوش ، یک عدد هل سبز ، چند گلبرگ گل سرخ، یک تکه چوب دارچین ، کمی گل گاوزبان و اسطوقدوس ، چند پر بهارنارنج و کمی عسل ...
نعلبکی را وارونه روی لیوان گذاشت تا با حرارت خودش دم بکشد .
لیوان را گذاشت روی میز و صندلی را کشید عقب و نشست .
با انگشت اشاره دور تا دور نعلبکی را لمس می کرد .
انگشتش گرم و گرم و گرمتر می شد .
چشمهایش بی رمق بود . خواب آلود و غمگین ....
با خودش فکر میکرد ، از همجواری آب و حرارت و طعم وعطر های دلپذیر ، انتظار چه معجزه ای میتواند داشته باشد ?
از پشت میز بلند شد .
یک لیوان بزرگ دیگر برداشت .
باز هم آب جوش ، یک عدد هل سبز ، چند گلبرگ گل سرخ، یک تکه چوب دارچین ، کمی گل گاوزبان و اسطوقدوس ، چند پر بهارنارنج و کمی عسل ...
صورتش را به لبه لیوان نزدیک کرد .
از حرارت آب جوش لب هایش به گز گز افتاد .
احتیاط کرد مبادا رد ماتیک صورتی اش لبه لیوان بنشیند .
آهسته یک جمله ی کوتاه را زمزمه کرد . لبخند کوچکی زد و
با سرعت نعلبکی را وارونه روی لیوان گذاشت .
چند دقیقه بعد از نوشیدن دمنوشش ، لیوان دوم را روی میز مطالعه گذاشت .
_ من میرم بخوابم . شب بخیر
_شب بخیر
خانه تاریک و ساکت بود .
عینکش را برداشت . ته ریش زبرش را مالید و دهن دره ای کرد .
چشمهایش بی رمق بود . خواب آلود و غمگین و خسته ...
نگاهش که به لیوان افتاد تازه یادش افتاد چه بی اراده جواب داده ؛ شب بخیر
یک نفس همه را سر کشید .
چیزی توی وجودش جاری شد .
زن روی تخت خواب آرام خوابیده بود .
مرد بی سر و صدا بالای سرش آمد .
صورتش را به صورت او نزدیک کرد .
لب هایش به گز گز افتاد .
آهسته یک جمله ی کوتاه را زمزمه کرد .
زن لبخند کوچکی زد و
مرد موهایش را بوسید .
خسته ام
انگار بار خستگی تمام زنان تاریخ بر دوشم گذاشته شده
بعضی خستگی ها کوچکند و سبک
و بعضی سنگین و خرد کننده
خستگی یک زن قوی
به مراتب ویران کننده تر است
" عادت وجود نداره
هیچ چیز تکراری نیست
هیچ رفتاری عادت نمیشه،
مگر اینکه خودم بخوام
مگر اینکه باهاش کنار بیام "
حالا این میتونه هزار و یک دلیل داشته باشه
_ چطور همه ش با هدفون یا هندزفری موزیک می‌شنوی ?
_همیشه چند تا نت هستن اون آخرا ، منتظرن بشنومشون !
_دیوانه ای
_ شک نکن !
میدونم میگی شعار نده
میدونم میگی دوره این حرفا گذشته
اما
تو که میگی هندسه ی اندام زن .....
چیزی از جغرافیای قلبش میدونی ???
پ ن
وقتی بعضی تمجید ها و تعبیر ها رو از ظرافت و زیبایی جسم زن میخونم ، نمیدونم باید خوشحال بشم یا غمگین ...
همیشه دلم برایت تنگ میشود
همیشه
هر لحظه
که این محدوده ی زمان نبودن های توست
دلم میخواهدت مدام
همیشه ندارمت
اما راضی ام از تو
بی شک
همیشه نبودن
بهتر از گاهی بودن و گاهی نبودن است
تو همیشه نباشی هم
من همیشه میخواهمت
پ ن
نوشته بودم در ۶ بهمن ۹۳
شب را به صبح می دوزم
صبح را به شب
این لحاف چهل تکه
چرا
گرمم نمیکند
پ ن
نوشته بودم در ۱۵ دی ۹۳
دستم
به نوشتن نمی رود
دستم
به بافتن نمی رود
دستم
پی دلم رفت
و
بر نگشت
فکر میکنی
اگه قرار باشه فقط ۷ نفر رو انتخاب کنم از میون همه ی آدمهای دنیا
که بذارمشون توی قاب زندگیم ،
تو نفر چندم خواهی شد ?
